سخت است که خود را از انجام ریاضی بازدارید. ساختمان روبروی شما مسطح است اما به شما می گویند هشت طبقه بوده است. در هر طبقه چهار آپارتمان وجود داشت، بنابراین در زمان وقوع زلزله 32 خانواده خواب بودند.
تنها 40 نفر قبل از فروریختن بتن موفق به خارج شدن شدند. بیش از 100 نفر گم شده اند.
اعداد جمعیت را توضیح می دهند. انتظار داشتم خرابه ها، آهن خراشیده و وسایل پراکنده وجود داشته باشد. امدادگران در حال حفاری برای جستجوی نشانه‌های حیات هستند و سکوت می‌کنند و سپس در تونل‌ها و شکاف‌ها فریاد می‌زنند. انتظار نداشتم صدها نفر تماشا کنند، روی دیوارها آویزان شوند تا ببینند یا دور آتش جمع شوند تا در باران یخبندان گرم شوند.
مردی با سرش باندپیچی شده از بیمارستان برگشت. او قبل از سقوط فرار کرد، اما خانواده خود را در هرج و مرج از دست داد. تنها کاری که او اکنون می تواند انجام دهد این است که به تیم نجات نشان دهد که فکر می کند ممکن است کجا باشند.
مهمت، 23 ساله، در همان نزدیکی، به ما می گوید که به محض اینکه زمین از لرزش متوقف شد، از خانه نزدیک خود فرار کرد تا پسرعموهایش را بررسی کند. او قبل از رسیدن تیم های رسمی با دستان خالی حفاری می کند. وقتی با آنها تماس می گیرند تلفنشان زنگ می خورد. هنوز بلند می شود اما نمی توانم صحبت کنم.
ما با یک نجات غریق مصاحبه می کنیم که شیفت 20 ساعته بدنش خسته و ذهنش بی حس شده است. من بعداً در گزارش خود او را “فرسوده اما نترس” توصیف کردم.
محتوای شرکای ما
در هر مرحله، مردان و زنان قابل توجهی حضور دارند: نه تنها سربازان، آتش نشانان و کارکنان اورژانس نیروی بلایای ترکیه، AFAD، بلکه مردم عادی نیز.
نمی توانم کارمند بانک را فراموش کنم که چهار تن از بستگانش را از زیر آوار بیرون کشید. سه نفر هنوز مفقود هستند.
یک مربی 23 ساله تناسب اندام است که به من گفت که اکنون احساس پیری می کند. او می گوید: «من کشورم را دوست دارم، به عنوان یک تیم، با هم بر این فاجعه غلبه خواهیم کرد.
درک مقیاس جغرافیایی این فاجعه دشوار است. اولین صحنه تراژدی ما در بلوک بعدی و بعدی و بعدی تکرار می شود، و اینجا دیاربکر است، در حدود 150 مایلی از مرکز زلزله اول.
در چند روز آینده صدها مایل را طی می کنیم و شاهد سطوح فزاینده ای از تخریب هستیم. ما از صدها ساختمان فروریخته، تلاش‌های بی‌شماری برای نجات، سردخانه بیمارستان، گورستان، روستاهای چادری برای بی‌خانمان‌ها عکس می‌گیریم، و با این حال هیچ خبرنگار دیگری را نمی‌بینیم. به سادگی مکان های زیادی برای بازدید و داستان برای گفتن وجود دارد.
سخت است که احساس نکنی در غم و اندوه مردم غوطه ور شده ای. در هوا است. شما می توانید آن را ببینید، احساس کنید، بشنوید، و ما باید تمام تلاش خود را بکنیم تا مداخله نکنیم. بنابراین من تعجب می کنم که چقدر آنها به سمت دوربین جذب می شوند و می خواهند صحبت کنند.
پیرمردی در بیمارستان آدیامان است که نمی خواهد منتظر مترجم ما بماند. در واقع، او به آن نیاز ندارد. به زودی مشخص می شود که او در میان اشک اسامی بستگان متوفی خود را فهرست می کند: هر 9 نفر. او به سردخانه آمده است تا نام آنها را ثبت کند و ببرد تا دفن کند.
در اورژانس زنی گریه می کند که پسرش تازه مرده است. پزشکان می گویند که اگر زودتر از زیر آوار بیرون کشیده می شد، ممکن بود از جراحاتش جان سالم به در ببرد. اندوه او آمیخته با خشم از دولت است. فریاد می زند: «آنها کجا بودند؟» دو روز طول کشید تا کمک های خارجی به آدیامان برسد. احساس می کنند رها شده اند.
در روز پنجم به نظر می رسد معجزه ای رخ داده است. در محل در دیاربکر، جایی که ساعات اولیه را در آن گذراندیم، یک پسر 9 ساله و مادرش زنده از زیر آوار بیرون کشیده شدند.
من به سمت امدادی برمی گردم که او را “فرسوده اما نترسیده” توصیف کردم. او و تیمش تسلیم نشدند. در حالی که پسر را از روی بتن بیرون می کشند، فریاد می زنند: “خورشید طلوع می کند!”
یکی از بستگان به ما می گوید صباحات و پسرش سرحات هر دو استخوان شکستند و از این مصیبت 101 ساعته بهبود خواهند یافت. اما امید کوتاه مدت است. فلش کوتاه شادی زمان پخش زنده تلویزیونی را می گیرد، اما در واقعیت جایی برای جشن وجود ندارد. پنج نفر دیگر از اعضای خانواده به همراه 150 نفر از همسایگانشان همچنان مفقود هستند.
ناجی ها دوباره شروع می کنند. آنها تا زمانی که همه آنها پیدا نشوند متوقف نمی شوند.
پست الکترونیک [email protected] برای اشاره به اشکالات، ارائه نکات داستانی، یا ارسال نامه ای برای انتشار در وبلاگ صفحه نامه ما.