تری لوید، خبرنگار ITN در 22 مارس 2003 همراه با مترجم حسین عثمان در عراق کشته شد. اپراتور فرد نرک هنوز به طور رسمی به عنوان مفقود اعلام شده است.
در اینجا، تیم سینگلتون، سردبیر لویدز در آن زمان، در مورد این تراژدی 20 سال بعد می نویسد – و اینکه چگونه از زمان شروع جنگ در اوکراین اغلب به لوید فکر کرده است.
روزهای خوشی بود من و تری بیشتر صبح‌ها در هتل شرایتون کویت، درست روی کورنیش، برای قهوه همدیگر را ملاقات می‌کردیم. چند ساعت بعد در رستورانی که روز را در آنجا به پایان رساندیم، خوشامدگویی شادی داشتیم و آخرین داستان‌ها را مبادله می‌کردیم که چه کسی کجا بوده و چه پیروزی‌ها و بلاهایی در آن روز رخ داده است.
در اخبار تلویزیون، پیروزی فوق العاده است و فاجعه یک اشتباه احمقانه در صفحه نمایش است. همانطور که روزنامه نگاران انجام می دهند، ما به شوخی می گفتیم که کدام خبرنگاران بالا یا پایین هستند. در آن زمان، ITN در تنظیم دسترسی به خط مقدم با آمریکایی‌ها مشکل داشت و خبرنگار ستاره دیگری به تازگی آمده بود که خود را با یک باتری دفاع هوایی دور از مرز عراق مستقر کرده بود. طنز سیاه نام بازی بود که از خوش شانسی ها و بدبختی های دیگران استفاده می کردیم. ما فقط چند روز با دانستن اینکه واقعاً چه فاجعه ای است فاصله داشتیم.
کار من این بود که یک عملیات جمع‌آوری اخبار بزرگ را اجرا کنم، هم از نظر سرمقاله و هم از نظر تدارکات، از ده‌ها خبرنگار پراکنده در بیابان مراقبت می‌کردم. اما تری و تیمش بزرگترین چالش من و همچنین بزرگترین فرصت من بودند. نقش آنها این بود که مستقل از نیروهای انگلیسی و آمریکایی عمل کنند و تلاش کنند تا زمانی که بصره آزاد شد، همانطور که قطعاً چنین خواهد شد، به آنجا برسند. پس از شروع جنگ، کار آنها این بود که داستان را کشف کنند. برای دریافت جایزه.
تری دو همکار با تجربه داشت، فیلمبرداران دانیل دموستیر و فرد نراک. ما یک راننده تاکسی محلی لبنانی را به این ترکیب اضافه کردیم که از دروغ این سرزمین آگاه بود. حسین عثمان می توانست کارها را انجام دهد و یکی از بستگانش مزرعه ای نزدیک مرز داشت. ترفند این بود که از موانع عبور کنیم.
استعداد ویژه ای که تری داشت – مانند همه هک های بزرگ – نه تنها دانستن یک داستان با دیدن آن بود، بلکه دانستن چگونگی ساختن آن بود. بعد از چند جلسه با مردم، متنی روی گوشی من چشمک زد. “به من زنگ بزن، ما رفتیم.”
من دیگر هرگز تری را ندیدم، نه فرد و حسین را. چند روز بعد، دانیل خونین و آسیب دیده به هتل بازگشت. سرنوشت این تیم به خوبی مستند شده است.
روزی که گلوله باران شدند ششمین سالگرد ازدواج من بود. من یک پدر جدید بودم و تری شادی من را با من تقسیم کرده بود. می دانستم چگونه پوشک عوض کنم و فنجان را بلند کنم. حالا اون و من نمیدونستم چی بگم من تمام تیم ITV را به اتاق هتل خود بردم – مجریان اخبار، گزارشگران، تهیه کنندگان – و سعی کردم به آنها بگویم که فکر می کنیم چه اتفاقی افتاده است. و بعد که جسد تری یکی دو روز بعد پیدا شد، دوباره آنها را نشستم…
بیست سال گذشت و من برای اسکای نیوز کار می کنم. همه چیز تغییر کرده است و با این حال هیچ چیز تغییر نکرده است. اکنون ما ردیاب های GPS، آموزش بهتر، کیت کارآمدتر، ارتباط فوری داریم.
به هر حال. در سال گذشته هر روز یک تیم در اوکراین در خطر بوده ایم. مانند بسیاری از سازمان های خبری دیگر. هنوز افرادی بسیار مصمم هستند که سعی می کنند ما را از گفتن حقیقت باز دارند. هنوز افراد مصمم زیادی وجود دارند که سعی می کنند حقیقت را دریافت کنند و بهای وحشتناکی را می پردازند.
من این پیامی را که تری برایم ارسال کرده بود، ذخیره کردم. در واقع برای مدتی، تا زمانی که یک شرکت تلفن با بی دقتی سیم کارت من را حذف کرد. احساس می‌کردم آخرین رابطه‌ام با تری نیز از بین رفته است – لحظه‌ای ویرانگر بود.
اما 20 سال بعد، با درگیری دوباره بخشی از رژیم خبری روزانه ما، احساس می‌کنم دوباره با من و همه افراد دیگری که برای بیرون کشیدن حقیقت از تاریکی تلاش می‌کنند، بازگشته‌ام.
ما را اصرار می کند. برای دریافت داستان.
پست الکترونیک [email protected] برای اشاره به اشکالات، ارائه نکات داستانی، یا ارسال نامه ای برای انتشار در وبلاگ صفحه نامه ما.