به روز رسانی در 28 اکتبر برای ارسال یادبود:
ماه آینده یک گردهمایی یادبود برای سردبیر منطقه ای افسانه ای مایک لو در Cotswolds برگزار خواهد شد.
مایک پس از یک بیماری کوتاه در ماه جولای در سن 68 سالگی درگذشت. او در طول حرفه طولانی خود روزنامه گلاستر، شهروند، دربی تلگراف و بریستول پست را ویرایش می کرد. او بعداً از سال 2006 تا 2020 مجله Cotswold Life را ویرایش کرد.
Candia McCormack سردبیر فعلی Cotswold Life قبلاً این گردهمایی را به یاد مایک در Fostons Ash Inn در نزدیکی Stroud در روز شنبه 12 نوامبر ترتیب داده است. از دوستان، همکاران سابق و مخاطبین و همکاران مایک دعوت می شود تا گرد هم آیند تا به آنها احترام بگذارند، تأثیر دیرینه او را در صنعت به یاد بیاورند و یک یا دو لیوان به افتخار او بلند کنند.
Candia گفت: “مرگ ناگهانی مایک بسیار شوک بود و در آن زمان برای ما مناسب به نظر نمی رسید که دور هم جمع شویم زیرا می خواستیم به خانواده او زمان بدهیم تا اندوهگین شوند و از دست دادن او غمگین شوند.
اما می‌دانم که بسیاری از دوستان و همکاران سابق او می‌خواستند این فرصت را داشته باشند که دور هم جمع شوند و مردی را به یاد بیاورند که ویراستار، نویسنده، مربی و دوست شگفت‌انگیزی بود.
مایک در مراحل آخر کارش چیزی جز ملاقات در مسافرخانه Fostons Ash با چند نفر از ما برای ناهار و شایعات دوست نداشت، بنابراین به نظر می رسید که ما دوباره آنجا جمع شویم و او را به یاد بیاوریم.
از ساعت 3 بعدازظهر به بعد یک «روز باز» در خیمه شب بازی Fostons Ash برگزار می‌شود و کسانی که مایل به شرکت در آن هستند، می‌توانند در هر زمانی که برایشان مناسب است حاضر شوند.
برای اطلاعات بیشتر به Candia ایمیل بزنید: [email protected]
آگهی ترحیم اصلی مورخ 15 ژوئیه 2022:
مایک لو سردبیر افسانه ای دوران اوج روزنامه های محلی بریتانیا پس از یک بیماری کوتاه در سن 68 سالگی درگذشت.
در سال 2005، لو بریستول ایونینگ پست را پس از 9 سال سردبیری ترک کرد، درست زمانی که روزنامه‌های منطقه‌ای بریتانیا افت طولانی اقتصادی خود را آغاز کردند.
او که در منچستر به دنیا آمد، کار خود را در یک خبرگزاری مستقر در هال آغاز کرد و سپس به عنوان روزنامه نگار ورزشی در لینکلن، هال دیلی میل و سپس The Sentinel در استوک-آن-ترنت مشغول به کار شد.
او عناوین روزانه Gloucester Citizen و Derby Telegraph را قبل از بریستول پست ویرایش می کرد.
حرفه او تا سال 2020 به عنوان سردبیر مجله Cotswold Life برای Archant (و به عنوان سردبیر گروه) موفق شد. او زمانی تغییر از روزنامه ها به مجلات را به نقشی در جادوگر شهر اوز تشبیه کرد که فیلم از سیاه و سفید به رنگی تبدیل می شود.
مایک یک روزنامه منطقه‌ای از دوره‌ای بود که سردبیران وقتی می‌خواستند نکته‌ای را بیان کنند، سلاح‌های گرم بدلی به صدا در می‌آوردند و ماشین‌های تحریر را از پنجره به بیرون پرتاب می‌کردند. او توسط همکارانش به دلیل مهارت، خلاقیت و هوش سریع به یاد می‌آمد.
هنگامی که شاهزاده چارلز ازدواج قریب الوقوع خود را با کامیلا اعلام کرد، روزنامه بریستول ایونینگ پست لوو این خبر را با صفحه اول گستاخی جشن گرفت: “مرد تتبری برای ازدواج”.
من همچنین می توانم برای اولین بار فاش کنم که مایک نویسنده ناشناس ستون روزنامه روزنامه پرطرفدار The Grey Cardigan بود که از سال 2005 تا 2012 منتشر شد.
یان ریوز سردبیر سابق روزنامه مطبوعاتی به یاد می آورد که لو را برای ناهار در خیابان فلیت ملاقات کرده بود زیرا او به دنبال دیدگاه خودی ناشناس از زندگی در اتاق خبر یک روزنامه منطقه ای بود.
او تحت تأثیر ستون تند و تیز لوو در مورد بری بیزللب برای پست قرار گرفت و آن دو در هنگام ناهار در Cheshire Cheese در خیابان فلیت درباره این ایده بحث کردند.
ریوز به یاد می آورد: «او گفت من دقیقا می دانم این شخصیت کیست. “این مرد یک نیمکت نشین بود که برای همیشه در اطراف بود، از اتاق پست شروع کرد – راهش را بالا رفت، یک خبرنگار بود – به نیمکت پشتی رفت – آنجا ماند و گیر کرد.
واژه‌ساز باهوشی که از درون همه چیز را در مورد کاغذ می‌دانست – او را به‌عنوان یک پیرمرد غمگین با لکه‌های کاستارد روی جلیقه خاکستری‌اش رد کرد. به محض اینکه شروع به صحبت در مورد آن کرد، کاملاً در ذهن او شکل گرفت. تقریباً بلافاصله یک ضربه بزرگ بود.»
این ستون توسط پیر مورگان و متیو فروید در زمان مالکیت کوتاه آنها بر روزنامه مطبوعات در سال‌های 2005 و 2006 تحمل شد، اما کاملاً مطابق با دیدگاه آنها برای عنوان نبود. زمانی که Press Gazette ltd به مرحله انحلال رفت، لو یکی از بسیاری از مشارکت کنندگان Press Gazette بود که بدون حقوق ماندند (منبع ناراحتی ریوز، که در آن زمان عنوان را ترک کرده بود). این واقعیت که پیرز مورگان “هنوز به من بدهکار است” تبدیل به موضوعی شد که در بسیاری از ستون‌های بعدی به آن بازگشت.
در طول سال‌ها، جلیقه خاکستری زندگی وینینگ بیست را شرح داد، یک روزنامه اسطوره‌ای روزانه شبیه به عناوین مختلفی که لو برای آن کار می‌کرد.
گروه بازیگران غیرسیاسی شخصیت های موجود در ستون عبارتند از:
- مونگو، یک زیردریایی مشائی اهل گلاسوژی که یک آجر خانه را در کشوی میزش نگه می‌داشت «برای هر موردی»
- تامی کاکلز، عکاس عروس پستی تایلندی
- کشیش گریس، دکتر شمارش لوبیا
- و ویراستارانی از جمله The Boy Wonder و Crystal Tits.
طعم این عصاره ستون 2008:
آنها نسخه‌های ما را نابود کردند، دفاتر منطقه‌ای ما را بستند، ده‌ها روزنامه‌نگار را اخراج کردند، ما را مجبور کردند یک شبه در منطقه‌ای صنعتی در ۱۰۰ مایلی دورتر چاپ کنیم، و فعالانه درباره امضای مجدد و چیدمان صفحات وحش شام در بنگلور بحث می‌کنند.» بنابراین، معامله گران غلات می توانند در جستجوی پس انداز به کجا مراجعه کنند؟
یکی از آنها در حالی که شوره سر و خرده های تخم مرغ اسکاچ را از کت و شلوار براق خود پاک می کند، می گوید: «می دانم. «تلفن ها هزینه زیادی دارند. آیا آنها واقعا به آنها نیاز دارند؟ تنها کاری که انجام می دهند این است که تمام روز در مورد آنها صحبت کنند.
“و به این ترتیب است که تلفن های ما، نیروی حیات ما، پاره شده و با نوعی سیستم IP مبتنی بر رایانه جایگزین شده است که به صورت دیجیتالی سوالات شما را برای عزیز پیری که جشن تولد 100 سالگی خود را جشن می گیرد جمع آوری می کند و قبل از باز کردن دکمه آنها را به سراسر جهان می فرستد. دوباره در خانه سالمندان پایین جاده. در تئوری.
(هر کاری که انجام می‌دهید، «unarchive» و «سرای سالمندان» را جستجو نکنید.
داریل ویلکاکس که برای روزنامه مطبوعاتی می نویسد، ملاقات با مایک را در اواسط دهه 1980 به یاد می آورد، زمانی که او سردبیر شهروند گلاستر بود (و ویلکاکس دستیار سردبیر موقت بود).
زمانی که تنها 20 سال داشتم و برای اولین بار وارد دنیای روزنامه‌ها شدم، نگاه من به سردبیر روزنامه از هر نظر کاریکاتوری بود. مردی درشت‌تر با لهجه شمالی، موهای کوتاه‌تری که نمی‌توانی تشخیص بدهی که هست یا نه
چنین بریدگی یا نتیجه طاسی، شلوار در جای خود با بند و البته رفتار وحشیانه.
«یافتن خودم در تیم شهروند گلاستر مرا با دیدم روبه‌رو کرد. وقتی مایک لو از راهروهای دفاتر سنت جانز لین عبور کرد، احتمالاً تی شرت «من رئیس هستم» را پوشیده بود. و من هرگز آن براکت های قرمز روشن را فراموش نمی کنم.
وقتی به دفتر او رسیدم، مایک در حالت سردبیر روزنامه بود. به پشتی صندلی خود پشت میز بزرگی تکیه داد و با قاطعیت گفت: «می‌خواهم ناهارم را بیاوری.» مکث کرد، اما قبل از اینکه بتوانم بگویم، اضافه کرد: «یک ربع.
پوند با پنیر، سیب زمینی سرخ شده بزرگ و دانهیل 40.’
مایک ساسی، سردبیر سابق ناتینگهام پست، از جمله کسانی بود که در توییتر ادای احترام کرد: «مایک یک ویرایشگر عالی و عالی بود. رهبری او استثنایی بود. شوخ طبعی او حتی بهتر بود. کار کردن با او یک امتیاز مطلق بود.»
پاول لینفورد، سردبیر Holdthefrontpage گفت: “بی شک مایک یکی از بزرگترین روزنامه های منطقه ای در 30-40 سال گذشته بود.”
